Εχουμε μπεί στην τελική ευθεία. Μένουν 9 μέρες για τις εκλογές.

Οι ρωμαϊκές αρένες ξαναβρίσκονται στο προσκήνιο τον τελευταίο καιρό, λόγω των νεοσύστατων σχημάτων που αναπτύσσονται για την διεκδίκηση του δημαρχιακού θώκου στην τοπική αυτοδιοίκησης.

Η λέξη "Συγκρητισμός" θα προτείνω να μπει ως υπότιτλος της Αιρετής Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης, για να θυμίζει διαρκώς πως το μέλλον του νησιού θα είναι ευοίωνο μόνον μέσα από τη παγκρήτια συνεννόηση σ' ένα πρόγραμμα συνεκτικό, ισορροπημένο χωρικά, χρονικά, κοινωνικά, ηλικιακά, στο οποίο όλοι μαζί θα συμβαδίσουμε τον 21° αιώνα.

Στην Αρχαία Ελλάδα, ο Περικλής στον «Επιτάφιο Λόγο» είχε πει τα εξής: «Γιατί είμαστε ο μόνος λαός που τον μη αναμειγνώμενο καθόλου στα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο αλλά άχρηστο». Το να θες όμως να ασχοληθείς και να σε αποκλείουν πως θα το αποκαλούσαν άραγε οι πρόγονοι μας…. γρίφος για δυνατούς λύτες.

Η παραπάνω πρόταση ήρθε να απαντήσει στα βασανιστικά ερωτήματα που θέτω εδώ και πολύ καιρό στον εαυτό μου. Το κακό παράγινε, παρακαμώθηκε, σάπισε, εκπέμπει δύσοσμα στον αέρα και δυσκολεύομαι να αναπνεύσω. Τα γιατί που με σπαραγμό ψυχής υψώνω μέσα μου, πήραν την θέση του ΠΩΣ.

Οι λέξεις Βιωσιμότητα και Αειφορία χρησιμοποιούνται στη θέση του Αγγλικού όρου Sustainability. Αειφόρο ονομάζουμε ένα μηχανισμό που συνέχεια παράγει, ενώ βιώσιμη λέμε μια κατάσταση που απλώς επιβιώνει. Νομίζω πως η λέξη βιωσιμότητα εκφράζει πιο καλά την ζωή των παλιότερων γενεών, όπου μέσα σε κάμποση φτώχια, κατάφερναν να επιβιώνουν γενιές και γενιές μέχρι τη γενιά των παππούδων μας.

Του Κωστή Ζερβάκη

Ένα στουπί αναμμένο. Μια ζωντανή και αδιάψευστη μαρτυρία. Χέρι ανθρώπου το πέταξε. Kαταμόναχο και αναμμένο, το βρήκανε στο Βάι, στο μοναδικό Μνημείο φυσικού κάλλους του τόπου μας, για να δείχνει τον ένοχο ή τους ενόχους, του ανοσιουργήματος.

Όσο κι αν κανείς προσέχει,
όσο κι αν τα κυνηγά
πάντα πάντα θα ’ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.