Οι έννοιες του «ποιοτικού», του «μαζικού», του «εναλλακτικού» τουρισμού, αλλά και της «ήπιας ανάπτυξης» δεν είναι ουδέτερες έννοιες. Συνδέονται με συγκεκριμένη πολιτική όλων των τελευταίων κυβερνήσεων και γι αυτό γίνονται ιδιαίτερα επικίνδυνες όταν οι αναφορές σ’ αυτές γίνονται χωρίς επεξηγήσεις και προσδιορισμούς.

Σήμερα που υπάρχει μια νέα κινητικότητα γύρω από τις αλλαγές του θεσμικού πλαισίου (τροποποίηση χωροταξικού του τουρισμού, αναθεώρηση περιφερειακών χωροταξικών, μεταρρύθμιση πολεοδομικού και χωροταξικού πλαισίου χάριν «ανάπτυξης»), ιδιωτικοποιήσεις και προώθηση -με fast-track ή μη διαδικασίες- τουριστικών επενδύσεων παντού στην Ελλάδα και βέβαια στην Κρήτη και δηλώνεται προτεραιότητα χρηματοδοτήσεων στον τουρισμό από το νέο ΕΣΠΑ, ας ξαναδούμε αυτές τις έννοιες.

Οι διακοπές είναι κεκτημένο δικαίωμα του σύγχρονου ανθρώπου. Δικαίωμα που το κατέκτησε με την εργασία. Οι διακοπές είναι επίσης ανάγκη του ίδιου ανθρώπου. Ανάγκη συμφιλίωσης με τον χρόνο και τον προσωπικό του ρυθμό. Ανάγκη ξεκούρασης, ψυχαγωγίας, επικοινωνίας με τη φύση, με τους άλλους και με το παιδί που υπάρχει μέσα του και ζητά να ανακαλύψει καινούργιους κόσμους.