του Αντώνη Ανηψητάκη

«Συγκινήθηκα που είδα στην είσοδο μια έκθεσης γλυπτικής, σε πάρκο της Ναοσίμα, ένα έργο της Niki de Saint Phalle με γραμμένους στα Ελληνικά στίχους του Σεφέρη», μου είπε η Μαντλέν, η κόρη μου, επιστρέφοντας πριν λίγες μέρες από την Ιαπωνία.

Πιστεύω πως η σχέση μας με την Ευρώπη, αλλά κυρίως η ζωή μας, θα βελτιωθεί, αν απαντήσουμε στο ερώτημα «τι μπορούμε να δώσουμε στην Ευρώπη και στον κόσμο» κι όχι «τι θα πάρουμε». Πρόκειται για άλλο τρόπο σκέψης και πράξης, πέραν των γνωστών, εφαρμοσμένων πλην αναποτελεσματικών, που άθροισαν οδυνηρά μνημόνια και επικίνδυνους διχασμούς.

1. Θλίψη, παγκόσμια συγκίνηση.

Tα πολύνεκρα τρομοκρατικά χτυπήματα των Τζιχαντιστών την Παρασκευή στο Παρίσι, που κόστισαν τη ζωή σε τουλάχιστον 129 ανθρώπους, αφήνοντας ακόμα 352 τραυματίες με πολλούς εξ αυτών να χαροπαλεύουν, προκάλεσαν άφατη θλίψη στις οικογένειες των αθώων θυμάτων και οργή σε όλη τη Γαλλία. Σοκαρισμένη και η κοινή γνώμη στην Ε.Ε. Σε όλες τις πρωτεύουσες, κυβερνήσεις και απλοί πολίτες σπεύδουν να εκφράσουν την συμπαράσταση τους προς τα θύματα και την Γαλλία. Είμαστε όλοι Γάλλοι διακηρύσσουν.

Έχουν περάσει σχεδόν 22 χρόνια από το 1993 όταν άρχισε να σχεδιάζεται η λειτουργική και περιβαλλοντική αναβάθμιση του αεροδρόμιου στο Ηράκλειο και 12 χρόνια από το 2003 όταν εγκαταλείφθηκε το -ώριμο τότε- έργο του λοξού διαδρόμου και αναγγέλθηκε το νέο αεροδρόμιο στο Καστέλλι. Από τότε μέχρι σήμερα -και ποιός ξέρει για ακόμα πόσο- οι κάτοικοι του δήμου Μινώα Πεδιάδας, οι κάτοικοι της Νέας Αλικαρνασσού και του Ηρακλείου και το ίδιο το αεροδρόμιο Νίκος Καζαντζάκης βρίσκονται σε μια ιδιότυπη ομηρία. Ενώ αυξάνεται η κίνηση και οι ανάγκες του αεροδρομίου και η κατάσταση κάθε καλοκαίρι φτάνει στο απροχώρητο, καμία βελτίωση δεν γίνεται στις υποδομές και στα χαρακτηριστικά του και καμία ουσιαστική πρόοδος δεν σημειώνεται στην κατασκευή του νέου αεροδρομίου στο Καστέλλι.

Σήμερα, από τη μια έχουν πολλαπλασιαστεί οι φωνές της λογικής που κρίνουν το σχεδιαζόμενο έργο ως ατεκμηρίωτο, ασύμφορο και με τεράστιο περιβαλλοντικό κόστος και από τη άλλη η μακρά οικονομική κρίση έχει σημάνει την υποχώρηση στα μεγέθη και στις υπερβολές του παρελθόντος. Έτσι, παρά τις επαναλαμβανόμενες εξαγγελίες από τον εκάστοτε αρμόδιο υπουργό, απομακρύνεται όλο και περισσότερο το ενδεχόμενο να πραγματοποιηθεί αυτό το έργο.

Τις λέξεις σφαίρες στο πηγάδι τις ρίχνω. Ακολουθώ το παράδειγμα του Μάρκου, ήρωα του διηγήματος [1] του Γιάννη Γαϊτανάκη, του υπερενενηκοντούτη Γεραπετρίτη αγρότη που βίωσε παραδειγματικά την κρητική φύση ως τροφό, δασκάλα και μούσα καταβάλλοντάς της μόνον τον άγιο μόχθο του, σωματικό και πνευματικό, για να μεταλάβει απ' αυτήν καρπούς, τρόπους και εμπνεύσεις.

Ο ήρωας του, ένας νεαρός που ξεχώριζε στις παρέες για την "κοριτσίστικη" συμπεριφορά του μη συμμετέχοντας στα άγρια παιχνίδια τους, μεταμορφώθηκε σε ήρωα στη Μάχη της Κρήτης, για να ρίξει μετά στο πηγάδι τα όπλα που του εμπιστεύτηκαν οι αντιμαχόμενοι στον εμφύλιο, αφού προηγουμένως τα κατέστρεψε.