Οι θεολογικές μπίζνες της Μονής Τοπλού και το Δίκαιο του Περιβάλλοντος

Εκτύπωση

Η πρόσφατη δημοσιοποίηση της απόφασης 3920/2010 της ολομέλειας του ανωτάτου ακυρωτικού δικαστηρίου της χώρας μας, που ακυρώνει τη φαραωνική επένδυση στον Κάβο Σίδερο στη Σητεία της Κρήτης, στην πιο απόμακρη και τελευταία ανατολική παρθένα περιοχή της μεγαλονήσου προστατευόμενη άλλωστε από το δίκτυο NATURA 2000, είναι μια σπίθα ελπίδας και αισιοδοξίας μέσα στο σκότος και στην απελπισία των καιρών. Έδειξε στους πολίτες αυτής της χώρας ότι «έστι δίκης οφθαλμός ος τα πάνθ’ ορά». Μα κυρίως έδειξε μια άλλη βασική και δεσπόζουσα παράμετρο που από πολλούς ίσως αγνοήθηκε, ή αφελώς παραβλέφτηκε και σχετίζεται με τον πρωτεργάτη αυτής της υπόθεσης που δεν είναι άλλος από την τοπική εκκλησία Ιεραπύτνης και Σητείας:

Ποια είναι η αποστολή της εκκλησίας στο σύγχρονο κόσμο; Αυτό είναι το σιωπηρό ρητορικό ερώτημα που περιπλανήθηκε επί αρκετά έτη και που κανένας (κανένας;) δεν απάντησε ή δεν θέλησε να απαντήσει. Κάποιοι πνευματικοί ηγέτες, τοπικοί επίσκοποι και παπάδες με τοπικούς και υπερτοπικούς ξυλοσχίστες πολιτικούς, επεχείρησαν παλαιόθεν, να στήσουν μια επενδυτική αυτοκρατορία ξένη προς τα πρότυπα, τις αξίες, την παράδοση και τις αρχές του δόγματος της ανατολικής ορθόδοξης εκκλησίας. Και όλα τούτα με τη μεταμφιεσμένη πρόθεση …«για το καλό του τόπου». Οι σοβαροί περιβαλλοντικοί και οικολογικοί παράμετροι που τέθηκαν από πολλούς ενεργούς πολίτες της περιοχής της Σητείας και από τους εκατοντάδες ως και τους χιλιάδες ανώνυμους και επώνυμους πολίτες του κόσμου, αρχικά όχι απλώς πολεμήθηκαν, αλλά κατηγορήθηκαν και στοχοποιήθηκαν με ακραίες συμπεριφορές. Κυρίως πρόσωπα που μπήκαν μπροστά σ’ αυτό τον αγώνα διάσωσης του τόπου τους από την βεβαιωμένη κατακρεούργησή του, πολλές φορές έφτασαν να λοιδορούνται με απερίγραπτο τρόπο.

kavo-sidero-crystal-cove

Το μοναδικό φυσικό τοπίο στην «πλώρη» της Κρήτης, σε ένα συμβολικό ιστορικό πολιτισμικό κέντρο στην καρδιά της Μεσογείου, σώθηκε από μια βεβαιωμένη κατακρεούργηση, στο βωμό μιας αναπτυξιακής φρενίτιδας και απληστίας που θα πλήρωναν ακριβά οι επόμενες γενιές

(Rene Magritte, La Chateau des Pyrenees)

Κυρίως όμως, απ’ αυτή την οδυνηρή ιστορία και την περιπέτεια της τοπικής κοινωνίας της Σητείας μένει ένα που θα θυμόμαστε: Την πνευματική πενία στον περιβαλλοντικό και οικολογικό λόγο της τοπικής εκκλησίας της Ιεραπύτνης και Σητείας, η οποία ως ριψάσπιδα της ευθυνοφόρας εμπροσθοφυλακής και της φωταγωγούς κατεύθυνσης και του συναγερμού του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως για τα παγκόσμια οικολογικά προβλήματα, έκλεινε σκοπίμως οφθαλμούς και ώτα σε ένα τεράστιο οικολογικό πρόβλημα που θα δημιουργείτο στον τελευταίο εναπομείναντα παράδεισο της ανατολικής Κρήτης εξαιτίας των θλιβερών επιλογών και χειρισμών της...

Όλοι οι σκεπτόμενοι και νοήμονες πολίτες αποδέχονται με ενθουσιασμό την ιστορική απόφαση του ΣτΕ σε μια χώρα που έπρεπε να μπει στο κατώφλι του 21ου αιώνα για να αντιληφθεί ότι το περιβάλλον είναι ένας εν δυνάμει εγγενής πόρος με τη δική του οικονομική βαρύτητα. Το μοναδικό φυσικό τοπίο στην «πλώρη» της Κρήτης, σε ένα συμβολικό ιστορικό πολιτισμικό κέντρο στην καρδιά της Μεσογείου, σώθηκε από μια βεβαιωμένη κατακρεούργηση, στο βωμό μιας αναπτυξιακής φρενίτιδας και απληστίας που θα πλήρωναν ακριβά οι επόμενες γενιές. Οι έωλες θεολογικές μπίζνες τύπου Βατικανού της μητροπόλεως Ιεραπύτνης και Σητείας, άγνωστες και ανεπιθύμητες στην ιστορική διαδρομή του ανατολικού μυστικιστικού δόγματος της Ορθοδοξίας, ήταν αναμενόμενο ότι θα προσέκρουαν στο αυτονόητο: Το δίκαιο του περιβάλλοντος σε έναν κόσμο που αστραπιαία μεταβάλλεται θα σηματοδοτεί πλέον κάθε επέμβαση πάνω στη φύση. Πολύ δε περισσότερο κάθε βιασμό πάνω της…

ierapytnis-evgenios Η τοπική εκκλησία Ιεραπύτνης και Σητείας ακολούθησε έναν διαφορετικό δρόμο και στάθηκε με τις επιλογές της πολέμια στις σεμνές επιλογές του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την Κτίση και το Περιβάλλον.

Η τοπική εκκλησία Ιεραπύτνης και Σητείας, υπαγόμενη στη μητέρα τροφό εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως ακολούθησε έναν αντδιαμετρικό δρόμο και στάθηκε πολέμια με τις επιλογές της, απέναντι στο σεμνό αγώνα του Οικουμενικού Θρόνου και του «πράσινου» Πατριάρχη απέναντι στην κιβωτό της κτίσης, στο περιβάλλον. Έναν διαρκή αγώνα που στοχεύει στην αφύπνιση των συνειδήσεων, και στην κατανόηση από όλους τους ανθρώπους, κι όχι μόνο από πολιτικούς και διανοούμενους, ότι η διαφύλαξη της σχέσης με τη φύση και η διάσωση των περιβαλλοντικών ισορροπιών είναι προϋποθέσεις επιβίωσης και όχι πολυτέλεια. Η εκκλησία Ιεραπύτνης και Σητείας σ’ αυτή τη μάχη για τη διαμόρφωση ενός αισθήματος κοινής ευθύνης απέναντι στο περιβαλλοντικό ζήτημα, όχι απλώς στάθηκε ριψάσπιδα, αλλά οριοθετήθηκε με τις επιλογές που συνειδητά προώθησε στην απέναντι όχθη. Στην όχθη του άκρατου υλισμού, της θήρας του επιχειρηματικού κέρδους και της διόγκωσης του ανθρώπινου εγωισμού…

Η εκκλησία Ιεραπύτνης και Σητείας θα πρέπει πλέον να υιοθετήσει τις γενναίες και ρηξικέλευθες απόψεις του Οικουμενικού Θρόνου για το περιβάλλον και να αναζητήσει στις Πατερικές Γραφές και στη μυστικιστική έρημο τη θεολογία του περιβάλλοντος την οποία αποδεδειγμένα και ατυχώς απώλεσε… Κρίμα!

Συμπέρασμα; Όπως θα ‘λεγε και ο Ελύτης παραλλάζοντας το «Μικρό Ναυτίλο» του, «ένα δειλινό στον Κάβο Σίδερο, περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσο ίσες δόσεις που δεν μένει στο τέλος παρά η αλήθεια».

Άρθρο του Κωστή Ε. Μαυρικάκη που δημοσιεύτηκε στο MERABELLO LIBRO D' ORO (http://librodoro.blogspot.com)